قیمت ورق استیل؛ فروش انواع ورق استیل صنعتی و ورق استنلس استیل در آلیاژ و ضخامت های مختلف. با حرفه‌ای‌ها خرید کنید تلفن: 35089-021
فهرست موضوعات
تاریخ استنلس استیل – فصل 12 – کاربردهای استنلس استیل (بخش اول)
از جمله کاربردهای متنوع ورق استیل می توان به ساخت لوازم خانگی، تجهیزات حمل و نقل مواد غذایی، لوازم پزشکی و تجهیزات صنعتی اشاره نمود. این آلیاژ همچنین در بسیاری از طرح ها و بناهای معماری نیز به کار گرفته شده است. بسیاری از مهم ترین کاربردهای ورق استیل، در صنعت حمل و نقل می باشد که در آن هم از ورق استیل 304 و هم از نوع آستنیتی کروم-نیکل استفاده می شود.
لوازم خانگی استیل
ظروف، قاشق، کارد و چنگال. هنگامی که هری بریرلی در سال 1913 آلیاژ آهن-کروم خود را در شهر شفیلد کشف کرد، یکی از اولین ایده های وی این بود که این فلز ممکن است در تجارت کارد و چنگال مفید باشد. شفیلد مرکز تجارت کارد و چنگال در انگلستان بود و از قرن 14 میلادی تاکنون چنین بوده است. بریرلی به خوبی می دانست که تمیز کاری و تیز کردن چاقوها، اساساً به این دلیل که تیغه های چاقوی استیل به علت زنگ زدگی لکه دار می شوند و باید با سنباده تمیز شود، کاری مستمر در خانه می باشد.
استدلال بریرلی این بود که استنلس استیلِ او می تواند دقیقاً مانند فولاد کربنی سخت و به خوبی تیز شود، با این تفاوت که زنگ نمیزند. با گذشت زمان، از آلیاژ بریرلی برای ساخت تمام تیغه های چاقو در شفیلد استفاده شد. فولاد وی به عنوان فولاد کارد و چنگال یا فولاد ضد زنگ شناخته می شد. قرار بر این شد که تیغه های ساخته شده با کلمات "استنلس استیل فرث-بریرلی" مهر شود، عملی که به مدت 10 سال انجام می شد.
با اینکه از فولاد بریرلی برای ساخت چاقوهای حکاکی استفاده می شد، اما نقره و نقره استرلینگ به این علت که می شد آنها را با نقش و نگارهایی تزیین کرد و ساخت، برای تولید ظروف، چاقو، قاشق و چنگال ترجیح داده می شد. این تجهیزات در نیمه ی اول قرن بیستم در آمریکا رایج گردید.
با این حال در اروپا، ظروف غذاخوری استنلس استیل کروم-نیکل، معروف به 8-18، در سالینگن، مرکز کارد و چنگال آلمان، احتمالاً از دهه 1920 ساخته می شد. ظروف، کارد و چنگال استنلس استیل سالینگن از اوایل سال 1945 در ایالات متحده به بازار عرضه شد.
در اواسط دهه 1950 ، نقره سازان بزرگ آمریکایی شروع به تعطیل کردن خط تولید ظروف روکش دار نقره ای خود کردند تا به تجارت ظروف استیل ضد زنگ بپردازند. طرح ها در ابتدا ساده به نظر می رسیدند اما کار با فولاد ضد زنگ بسیار دشوارتر بود.
در اوایل دهه 1960، شرکت نقره اونیدا (Oneida) در نیویورک، به ساخت ظروف فلزی ضد زنگ تعهدی قطعی داد. این اقدام، با توجه به این واقعیت که ظروف استیل در صنعت جایگاه ثانویه ای داشت و از ظروف گران قیمت تر و معتبرتر استرلینگ و روکش نقره عقب تر بود، بسیار جسورانه و پیشگامانه بود. در اواسط دهه 1960، اونیدا با معرفی "Chateau"، که یکی از اولین طرح های ضد زنگ برای تقلید از نقره های استرلینگ بود، کیفیت و ظاهر را به طرز چشمگیری تغییر داد. در اواخر دهه 1960، پیشرفت های تکنولوژیکی اونیدا آنها را قادر به معرفی اولین طرح تزیینی استنلس استیل نمود (شکل 44). از آنجا که ظروف استنلس استیل جایگاه ویژه ای در قسمت های نقره ای فروشگاه های معتبر پیدا کرده بود، ظاهر جذاب و سهولت نگهداری آن نیز باعث محبوبیت بیشتر آن نسبت به تجهیزات نقره ای و استرلینگ شد. این افزایش محبوبیت استنلس استیل موجب شد تا اونیدا از رکود اقتصادی شدیدی که در آن قرار داشت، نجات پیدا کند. تا سال 1983، بیش از نیمی از تجهیزات آشپزخانه خریداری شده در ایالات متحده، توسط اونیدا به فروش رسید.
وسایل آشپزخانه. پُلاروِر (Polarware) اولین ظروف استنلس استیل در آمریکا، توسط شرکتی به همین نام در شیبویگان ویسکانسین ساخته شد. این ظروف در درجه اول به منظور استفاده های تجاری ساخته شدند. اولین نمایش عمومی آشپزخانه از جنس استنلس استیل در آمریکا در نمایشگاه پیشرفت صد ساله شیکاگو در طی سال های 1933 تا 1934 برگزار گردید (شکل 45). این نمایشگاه توسط شرکت فولاد ایالات متحده حمایت مالی شد و شامل مواردی بود که از آلیاژ استنلس استیل 8-18 ساخته شده بودند. همه وسایل موجود درخشان بودند و مواردی از قبیل قابلمه، کاسه، آبکش، کتری، پارچ آب، دیگ های دو نفره، ظروف پخت و پز، ملاقه، کفگیر، اوپن آشپزخانه و یک سینک ظرفشویی را شامل می شد.
وسایل کشش عمیق شده، مانند قابلمه، کاسه و پارچ، نشانگر شکل پذیری عالی مواد بود و نمی شد با گرید استنلس استیل مختص کارد و چنگال که 20 سال قبل از آن وارد آمریکا شده بود، به این ویژگی دست پیدا کرد.
در نگاهی دقیق تر، مشاهده شد برخی ظروف آشپزخانه مانند ماهیتابه در این نمایشگاه آورده نشد، که البته دلیل خوبی نیز برای این کار وجود داشت. هدایت حرارتی استنلس استیل 8-18 نسبتاً ضعیف می باشد و گرمای ناشی از شعله گاز را به طور مساوی پخش نمی کند. در نهایت، پوشش دهی مواد رساناتر با استنلس استیل توانست این مشکل را با موفقیت حل کند.
شکل 44- تجهیزات غذاخوری از جنس استنلس استیل ساخته شده توسط شرکت اونیدا در اواخر دهه 1960. با مجوز دی. گیمبرچ (D. Gymburch).
فولاد ضد زنگ آستنیتی 8-18 ماده ای عالی برای استفاده در ظروف آشپزی بود. این آلیاژ علاوه بر اینکه زیبا و بادوام بود، سطحی سخت و البته صاف داشت که به راحتی تمیز می شد. ظروف ساخته شده با این فلز، طعم، مزه و ظاهر غذا را تغییر نمی داد، همچنین تحت تأثیر تماس با اسید میوه ها و سبزیجات قرار نمی گرفت.
اولین ظروف استنلس استیل با توزیع عالی گرمایی در دهه 1930 توسط شرکت فلزات استنلس در نیویورک ساخته شد. این ظروف ضد زنگ متشکل از هسته ای از جنس فولاد کربنی بودند که گرما را با سرعت بیشتری نسبت به استنلس استیل هدایت می کرد.
شکل 45- نمایش ظروف آشپزخانه از جنس ورق استیل توسط شرکت فولاد ایالات متحده در نمایشگاه پیشرفت صد ساله شیکاگو در طی سال های 1933 تا 1934
شرکت Revere Copper & Brass در رُم نیویورک، در نمایشگاه لوازم خانگی شیکاگو در سال 1939 تجهیزات Revere را معرفی نمود. بخش پایینی این لوازم برای توزیع بهتر گرما، با استفاده از ورق های مس پوشش دهی شده بودند. یک خط تولید کامل به ساخت ظروف آشپزخانه و همچنین انواع قوطی های نگهداری در اندازه های مختلف اختصاص داشت. برند Revere به سودآورترین بخش شرکت Revere Copper & Brass تبدیل شد.
اولین ظروف با هسته مسی و روکش ضدزنگ توسط لالنس (Lalance) و گروسجین (Grosjean) در نیویورک و شرکت فولاد ضد زنگ آمریکا در والد لیک میشیگان ساخته شد. هسته مسی باعث بهبود توزیع گرمایی در این ظروف می شد.
در دهه 1950، واحد لوازم خانگی شرکت جی.اس.دبلیو. (G.S.W) در بایوری کِبِک، یک خط تولید ظروف سه لایه را خریداری کرد. لایه اول و سوم این ظروف از جنس استنلس استیل و هسته آن از جنس فولاد کربنی بود. ایده این بود که هسته فولادی به دلیل هدایت گرمایی بهتر، به توزیع گرما کمک خواهد نمود. این مواد سه لایه توسط شرکت فولاد Allegheny Ludlum به ویژه برای بازار ظروف آشپزی معرفی شده است.
آل-کِلَد متالکرافترز (All-Clad Metalcrafters). در سال 1960، جان اولام (John Ulam) با هدف تولید فلزات روکش دار برای شرکت های مختلف، شرکت کامپوزیت متال را در کنونسبرگ پنسیلوانیا تأسیس نمود. در سال 1967، اولام اتحادیه ای با آلکوآ ایجاد نمود تا کِلَدمتالز را تشکیل دهد. اولام یک متالورژیست بود و تعداد 50 ثبت اختراع ایالات متحده مربوط به فلزات پیوندی را به خود اختصاص داد. او همچنین در تبدیل ضرابخانه ایالات متحده از سکه های نقره ای به فلزات لایه ای پیوندی که امروزه استفاده می شود، نقشی مهمی داشت.
در سال 1971، اولام شروع به تولید گریدی ویژه برای ظروف آلومینیمی با روکش ضدزنگ تحت عنوان آل-کِلَد متالکرافترز در کنونسبرگ پنسیلوانیا کرد. در سال 1988، سم مایکلز (Sam Michaels) که یک کارآفرین در پیتسبورگ بود، آل-کِلَد را خریداری نمود و تولید ظروف آشپزی را گسترش داد.
در سال 1999، واترفورد وِجوود (Waterford Wedgwood)، شرکت معروف چینی و تولیدکننده پرسلان که دفتر مرکزی آن در ایرلند قرار داشت، آل-کِلَد را خریداری کرد و سرمایه گذاری های قابل توجهی در این شرکت انجام داد.
در سال 2004، گروه SEB، آل-کِلَد را خریداری کرد تا عرضه محصولات آن به بازار جهانی را گسترش دهد. SEB شرکتی سوئدی می باشد که 20 هزار کارمند در 20 کشور دارد.
حمل و نقل و مدیریت غذا با ورق استیل
ورق استیل به مواد اصلی جهت مدیریت، فرآوری، نگهداری و حمل و نقل مواد غذایی تبدیل شد. این آلیاژ از مقاومت لازم به خوردگی در برابر سبزیجات، میوه، آبمیوه، گوشت، ماهی، ژله و مارمالاد، لبنیات، آبجو و شراب، محصولات قنادی، شربت و شیره برخوردار می باشد. ورق استیل هیچ واکنشی با مواد غذایی نشان نمی دهد و تحت هیچ شرایطی باعث تغییر رنگ، تغییر طعم و آلوده شدن آنها نمی شود. غذا در تجهیزات استنلس استیل پخته، فرآوری، نگهداری و حمل می شوند. این آلیاژ بدون اینکه واکنشی با مواد شیمیایی و تمیز کننده داشته باشد، به راحتی تمیز و پولیشکاری می شود. این آلیاژ تبدیل به جایگزینی کامل برای دیگر فلزات و فلزات روکش شده مانند مس-قلع گردید.
گرید اصلی ورق استیلِ مختص کارد و چنگال که در سال 1925 در آمریکا معرفی شد، در ابتدا و در اکثر کاربردهای ذکر شده، عملکردی نسبتاً موفقیت آمیز داشت. در سال 1923، شرکت فولاد فرث-استرلینگ در مکیسپورت پنسیلوانیا، گزارش داد: "این فولاد در زمان استفاده با میوه ها، سبزیجات، گوشت و ماهی رضایتبخش است و نکته قابل توجه این است که سرکه حاوی 5 درصد استیک اسید، تأثیری بسیار کم (در حد صفر) بر روی استنلس استیل سخت یا صیقلی دارد." فرث-استرلینگ به ویژه خاطرنشان کرد که کاربردهای بالقوه این آلیاژ در ساخت ماشین آلات تولید نان، کارد و چنگال، قطعات دستگاه های تولید نوشیدنی و تجهیزات لبنی می باشد.
با این وجود، فولادهای کارد و چنگال فلزات سختی بودند و برخلاف فولاد کروم-نیکل 8-18 که کارخانه های آمریکایی از سال 1927 و تحت لیسانس آلمان شروع به تولید آن کرده بودند، سازگار با عملیات ساخت نبودند. فولاد آستنیتی 8-18 از مقاومت ویژه ای در برابر خوردگی، شکل پذیری عالی و ظاهری زیبا هنگام پولیشکاری برخوردار می باشد.
با این حال، محتوای آلیاژی آن دو برابر و همچنین قیمت آن تقریباً دو برابر استنلس استیل کارد و چنگال (تقریباً 1.2 دلار در هر کیلوگرم) بود. افرادی که در تجارت مدیریت مواد غذایی بودند لازم بود از دلایل خرید مواد گرانقیمت مطمئن شوند.
شرکت هایی مانند شرکت فولاد ایالات متحده علاقمند بودند به بازار گسترده ی تجهیزات فولاد ضد زنگ دسترسی پیدا کنند، اما هیچ کتابی در مورد خواص مواد وجود نداشت که مربوط به مواد غذایی باشد. فولاد ایالات متحده برای حل این مشکل، شروع به برنامه ای گسترده و آزمایشی نمود و یکی از آزمایشگاه های خود را به آشپزخانه ای بزرگ تبدیل کرد.
شرکت فولاد ایالات متحده تصمیم گرفت هنگام پختِ طیف گسترده ای از غذاها در زمان و دماهای مختلف، اثر غلظت نمک، سطح اسید، اکسیژن محلول و هم زدن را بررسی کند. این برنامه ی آزمایشی شامل پخت کلم، گوجه فرنگی، اسفناج، انگور فرنگی، قهوه، چای، ریواس، مرغ، برنج، گل کلم، سیب زمینی و ماهی بود.
پس از پخت و پز، ظروف با محتوای داخلشان به مدت 72 ساعت در یخچال نگهداری شدند و پس از آن محتویات برداشته شدند و از نظر طعم، رنگ و بو مورد آزمایش قرار گرفتند. ظروف استنلس استیل قبل و بعد از آزمایش با دقت وزن شدند و از نقطه نظر علائم تغییر رنگ، خوردگی یا حفره دار شدن، مورد بازرسی قرار گرفتند. سپس نمونه های غذایی برای تعیین میزان آهن، کروم و نیکل در نمونه ها به آزمایشگاه تحلیلی تیتوس، الکینز، فین، فیرهال و درینکر ارسال شدند. بعد از آزمایش، موارد ذکر شده بسیار ناچیز بودند و نتیجه این شد که وجود این مقادیر اندک قابل چشم پوشی می باشد. هیچگونه تغییری در شکل ظاهری، طعم و بو ایجاد نشد. در نتیجه فولاد 8-18 برای پخت و پز انواع مواد غذایی کاملاً راضی کننده بود.
استفاده در ساخت تجهیزات لبنی. قبل از زمان نصبِ اولین تجهیزات استیل، انتخاب مواد مناسب در صنایع لبنی مشکلی چالش برانگیز محسوب می شد. محصولات لبنی از جمله حساس ترین مواد غذایی می باشند که به راحتی می توانند آلوده شوند. فلزات خاص به ویژه مس، آلیاژهای مس، روی و آهن از این نظر نامناسب می باشند.
بلافاصله پس از معرفی آلیاژ شکل پذیر 8-18، فولادهای ضد زنگ برای بکارگیری در ساخت تجهیزات لبنی شناسایی و مورد استفاده قرار گرفتند. در دهه 1930، از ورق استیل 8-18 در ساخت تجهیزات پاستوریزه سازی و خنک سازی، تجهیزات نگهداری شیر و حمل و نقل استفاده می شد. در این دهه، کامیون ها با مخازن ساخته شده از ورق استیل 8-18، محصولات لبنی را از مزارع به لبنیات فروشی ها منتقل می کردند (شکل 46).
شکل 46- کامیون حمل شیر با مخزن 10 هزار گالنی که از ورق استیل 304 ساخته شده است. منبع: پیشرفت های صنعت حمل و نقل مواد غذایی، فولاد ایالات متحده، 1935
آلیاژهای 8-18 سال ها در استفاده های لبنیاتی عملکرد خوبی داشتند. این مواد برای فرآوری، از جمله پاستوریزاسیون، نگهداری و حمل و نقل مناسب می باشند.
سایر کاربردهای مدیریت غذا. فولاد ضد زنگ تقریباً برای همه کاربردهای حمل و نقل مواد غذایی، از جمله حمل و نقل گوشت، صنعت آرد، نان، شیرینی و صنعت آبجوسازی، آلیاژی مناسب و همواره اولین انتخاب محسوب می شد.
معماری با استفاده از استیل
معماری با فلزات، پدیده ای نسبتاً جدید می باشد. جدای از قسمتِ سقف، اولین استفاده از فلز در معماری احتمالاً در پل آهنی (Iron Bridge) به طول 30 متر بوده که در سال 1782 بر روی رودخانه سِوِرن در کولبروکدال انگلیس ساخته شد. این پل قوسی شکل، با استفاده از میلگردهای مسطح چدنی و پیچ و مهره کردن آنها ساخته شد و همچنان پا برجا می باشد. اکثر پل ها در قرن نوزدهم با استفاده از چدن و آهنِ کار شده، به بهره برداری می رسیدند و همچنین یک پل فولادی به نام ایدس بریج (Eads Bridge) بر روی رودخانه می سی سی پی در سال 1874 ساخته شد. مس یکی دیگر از فلزاتی است که سال ها در معماری و به ویژه در سقف سازی مورد استفاده قرار می گرفت.
با اینکه فولاد ضد زنگ در سال 1912 کشف شد اما چیزی در حدود 17 سال طول کشید تا از آن در کاربردهای معماری استفاده شود. اولین استفاده ی خارجی از استنلس استیل در معماری در سال 1929 اتفاق افتاد. هتل ساووی (Savoy) در لندن، از مقدار بسیار کمی از این آلیاژ در ساخت سر در ورودی خود استفاده نمود. قسمت جلوی تاج بالای در ورودی با یک ورق فولاد ضد زنگ پوشانده شد و روی آن، نام "Savoy" به شکل نئون و در اندازه ای بزرگ نصب گردید. از فولاد ضد زنگ در نمای اطراف درب ورودی نیز استفاده شد و آن را بسیار زیبا نمود (شکل 47).
مورد بعدی و قابل توجه ترین کاربرد فولاد ضد زنگ در معماری، استفاده در ساختمان كرایسلر بود كه هنوز هم یکی از برجسته ترین ساختمان ها در افق شهر نیویورك می باشد.
به مناسبت سمپوزیوم استنلس استیل در معماری كه در 15 ژوئن 2005 در برلین برگزار شد، اسكو مایتن (Esko Meitten)، معمار فنلاندی، در سخنرانی خود ساختمان كرایسلر را به عنوان " نمادی از معماری" معرفی کرد.
ساختمان 77 طبقه کرایسلر در زمان ساخت قرار بود بلندترین ساختمان جهان باشد و مطمئناً یکی از ساختمان هایی بود که از تزئینات بسیار عالی برخوردار بود. سبک طراحی، نوآوری، گلدسته ها و رکورد ارتفاع 319 متری آن، موفقیت چشمگیری محسوب می شد. در فصل 7، "ساختمان کرایسلر (1930)"، نویسنده از این ساختمان به عنوان "معجزه ای در خیابان چهل و دوم" نام برد.
شکل 47- سردر هتل ساووی. با مجوز از موسسه توسعه نیکل (1999، کاترین هوسکا)
مهمترین استفاده از فولاد ضد زنگ در ساختمان کرایسلر، برای برج 53 متری آن بود که در بالای آن به صورت یک گلدسته با طول 3 متر، به شکل مخروطی در آمده بود. این برج از یک سریِ هفت طاقی تشکیل شده بود (شکل 48) که اندازه آن از پایین به بالا کاهش می یافت. درون هر طاق پنجره هایی مثلثی شکل و بلند در چهار طرف ساختمان وجود داشت. پایین ترین طاق، هفت پنجره داشت، طاق بعدی شش پنجره و به همین ترتیب ادامه می یافت تا اینکه فقط یک پنجره در طاق بالایی قرار می گرفت. سطوح اطراف هر پنجره با فولاد ضد زنگ نیروستا (8-18) پوشانده و هر طاق نیز از شیشه و فلز تشکیل شده بود.
شکل 48- طاق های ساختمان کرایسلر. با مجوز از موسسه توسعه نیکل (تیم پِلینگ)
ون آلن ساختمان خود را چنین توصیف کرد: "با فولاد ضد زنگ، خطوط ساختاری و نمای فلزی توسط سطوح آینه ای منعکس کننده ی نورِ همیشه در حالِ تغییرِ آسمان تشدید می شوند." در واقع، شرح مفصل وی (در فصل 7) بسیاری از مزایای عملکردی و طراحی فولاد ضد زنگ در معماری را توصیف می کند. همچنین در نمای طبقه سوم به بعد، ورودی (شکل 49)، تزئینات خارجی و به طور گسترده برای تزئین لابی از فولاد ضد زنگ استفاده شد.
شکل 49- ورودی ساختمان کرایسلر. با مجوز از موسسه توسعه نیکل (1996، کاترین هوسکا)
استفاده ون آلن از این فلز جذاب توجه معماران را به خود جلب کرد، با این حال فقط چند ساختمان دیگر با استفاده از ورق استیل در دوران رکود بزرگ دهه 1930 ساخته شدند. این ساختمان ها شامل امپایر استیت بود که یک سال پس از ساخت ساختمان کرایسلر به پایان رسید و با 85 طبقه فضای اداری، رکورد ارتفاع جدید 1252 فوت (382 متر) را به نام خود ثبت نمود. امپایر استیت به مدت 41 سال بلندترین ساختمان جهان بود. دکل 61 متری و 5 طبقه فضای اداری، آخرین مرحله طراحی این ساختمان بود که باعث شد از ارتفاع ساختمان کرایسلر پیشی بگیرد. نمای خارجی آن از سنگ آهک به رنگ خاکستری بود که با نوارهای عمودی از فولاد ضد زنگ تزئین شده است (شکل 50). پنل های استیل از طبقه ششم شروع می شوند و در خارج از هر گروه از پنجره ها به سمت بالا امتداد می یابند و در بالای هر طبقه یک آفتابگیر ایجاد می کنند. در سطح طبقه 85 نرده های استیل در سال 1949 نصب گردید. لابی ساختمان نیز به طور گسترده با فولاد ضد زنگ تزئین شده است.
یکی دیگر از موارد استفاده اولیه از فولاد ضدزنگ در کاربردهای خارجی و داخلی، ساختمان 44 طبقه صندوق پس انداز فیلادلفیا در سال 1932 بود. مقدار قابل توجهی از ورق استیل در ساختمان، درب ورودی و در فضای داخلی و خارجی پنجره های اتاق خورشید در طبقه 53 استفاده شده است. اتاق ناهار خوری هیأت رئیسه در همان طبقه، دارای آشپزخانه ای با ظرفشویی، سطوح کار و میز بخار ساخته شده از استنلس استیل گرید 302 بود. از ورق استیل 302 همچنین در داخل برای ساخت نرده ها، روکش های ستون و پله برقی که به بانک در طبقه دوم منتهی می شد، استفاده گردید.
شکل 50- پنل های استنلس استیل در ساختمان امپایر استیت. (a) عکس بدون تاریخ از دهه 1930. (b) 1996 (کاترین هوسکا)
اگرچه صنعت ساختمان در دوران رکود بزرگ راکد بود، اما مزایای شگفت انگیز ورق استیل برای بسیاری از کاربردهای داخلی و خارجی شناخته شد. پس از جنگ جهانی دوم، ساختمانهای بیشتری از فولاد ضد زنگ استفاده کردند. اولین کاربرد قابل توجه استنلس استیل در زمینه ساخت "دیوار پرده ای" در سال 1948 برای دفتر چهار طبقه ی ساختمان شماره 273 کارخانه توربین الکتریکی جنرال در شِنِکتادی نیویورک بود. دیوار پرده ای موج دار بود و پنل های استنلس استیل 302 با ضخامت 0.038 اینچ (0.97 میلی متر) به روش نقطه ای به قاب سازه های فلزی جوش داده شده بودند.
در سال 1954، ساختمان سوکونی-موبیل (شکل 51) در خیابان 42 شهر نیویورک، اولین آسمانخراشی بود که نمای خارجی آن به طور کامل با ورق استیل پوشانده شد. این ساختمان اداری که 42 طبقه داشت، بزرگترین آسمانخراش پوشیده شده با فلز در جهان در سال 1954 بود. به جز پنجره ها، کل ساختمان با 7000 پنل استنلس استیل گرید 302 پوشانده شد. مقدار قابل توجهی از ورق استیل طرحدار نیز در لابی و درهای آسانسور استفاده شد.
پنل های دیوار پرده ای خارجی کمی بیش از 0.8 میلیمتر ضخامت داشتند و برای جلوگیری از موج دار شدن و شکست بازتاب ها، به صورت یک الگوی سه وجهی شکل گرفته بودند. شکل ظاهری ساختمان سوکونی-موبیل منتقدان را بر آن داشت تا آن را "ساختمان وافل" بنامند. با این حال، در سال 2003 کمیته حفاظت از بناهای تاریخی، لقب "یکی از برجسته ترین آسمانخراش های نیویورک" را به آن داد. این ساختمان برای اولین بار در سال 1995 تمیزکاری شد (شکل 52).
از آن زمان به بعد، روکش کاری ساختمان ها با ورق استیل رایج شد. در سال 1999، بزرگترین کاربرد شناخته شده از ورق استیل به عنوان دیوار پرده ای، در ساختمان های برج های دو قلوی پتروناس در کوالالامپور بود. ساختمان ها با 65 هزار متر مربع ورق استیل پوشیده شده بودند. این آسمان خراش ها در آن زمان بلندترین در جهان بودند.
صدها ساختمان و سازه های خارجی در سراسر جهان از فولاد ضد زنگ برای زیبایی و منافع عملی استفاده می کنند. عکس هایی که در ادامه آمده، برخی از سازه های قابل توجه بین المللی از جنس استیل را نشان می دهد، از جمله مجسمه نمایشی کلود گِیت در پارک هزاره شیکاگو و مجسمه عظیم چنگیز خان واقع در نزدیکی اولان باتور مغولستان. نمونه هایی از فولاد ضد زنگ برای کاربردهای معماری خارجی عبارتند از:
شکل 51- خیابان 150 شرقی در خیابان چهل و دوم (ساختمان سوکونی-موبیل سابق) در شهر نیویورک. موسسه توسعه نیکل (1996، کاترین هوسکا)
شکل 52- اولین تمیز کاری ساختمان سوکونی-موبیل در سال 1995. با مجوز از شرکت فولاد تخصصی جِی و اِل
این ساختمان ها و سازه ها طیف وسیعی از کاربردها و محیط خدمات را نشان می دهند. همانطور که در بروشور "معماری بی انتهای استنلس" (اچ. هوسکا، پی.جی. استون، و دی.جِی. کاکرین -C. Houska, P.G. Stone, D.J. Cochrane)، سری کتابهای مرجع شماره 11023، موسسه توسعه نیکل، تورنتو، 2001) شرح داده شده، برخی از این ساختمان ها به طور منظم تعمیر و نگهداری می شوند، در حالی که بقیه این چنین نبودند. این بروشور 16 کاربرد خارجی قابل توجه از جنس ورق استیل در سطح بین المللی را، که بین سالهای 1929 تا 1985 تکمیل شده اند، را توصیف می کند. علاوه بر روکش ساختمان ها، ورق استیل الهام بخش عناصر طراحی داخلی، نمای معماری، کاردستی و هنر نیز بوده است.