قیمت ورق استیل؛ فروش انواع ورق استیل صنعتی و ورق استنلس استیل در آلیاژ و ضخامت های مختلف. با حرفه‌ای‌ها خرید کنید تلفن: 35089-021
تاریخ استنلس استیل – فصل 13 – بازیابی ناوگانی از واگن های استنلس استیل توسط کانادا
"مدرن سازی ناوگان مسافربری بین قاره ای کانادا، خود بهترین گواه بر کیفیت و عمر بالای واگن های استنلس استیل می باشد. "
جیمز بورلند (James Borland)، 1995
بازسازی ناوگان ریلی موضوعی نبود که قبلاً مورد توجه قرار گرفته باشد و هرگز تلاشی نیز در این زمینه انجام نشده بود، اما وی.آی.ای. ریل (VIA Rail) که سهامدار شرکت قطارهای مسافربری در کانادا بود، تصمیم گرفت ناوگان قطارهای ساخته شده از ورق استیل خود را، که عمری بالغ بر 40 سال داشتند، نوسازی کند. واگن ها همچنان خوب به نظر می رسیدند. هیچگونه فرورفتگی در آنها وجود نداشت و زنگ زدگی هم مشاهده نمی شد. جوش های نقطه ای با استفاده از فرآیند ثبت اختراع شده ی شرکت باد، توسط اشکال صاف و قهوه ای خود قابل شناسایی بودند و در هیچکدام از آنها شکست ناشی از خستگی دیده نمی شد. این واگن ها وقتی با آب و صابون شسته شدند، کاملاً نو به نظر می رسیدند.
شرکت وی.آی.ای. ریل برآورد کرد که هزینه بازسازی چیزی کمتر از یک میلیون دلار برای هر واگن خواهد بود، که البته نیمی از آن احتمالاً بایستی برای ساخت واگن های جدید در نظر گرفته می شد. به عبارت دیگر، ارزش هر بدنه از جنس ورق استیل تقریباً یک میلیون دلار بود.
عملیات بازسازی در کارگاه های شرکت اِی.ام.اف. تکنوترانسپورت (AMF Technotransport) در مونترئال انجام شد. این برنامه در ابتدا با هدف بروز رسانی 181 واگن استیل بود. شرکت تولیدی ای.جی. باد در فیلادلفیا طی سال های 1955 تا 1956، تعداد 157 واگن را به شرکت راه آهن پاسیفیک کانادا فروخته بود. باقیمانده ی واگن های تقریباً با سن برابر، توسط شرکت های دیگر تامین شده بود. راجر هوتر (Roger Hoather) مدیر پروژه وی.آی.ای. گفت: "آن واگن ها، قابل اعتماد بودند. این فلز (ورق استیل) به عنوان یک ماده ی لوکس تصور می شد، اما در حقیقت آلیاژی بسیار کاربردی بود."
تمام اجزای داخلی و خارجی واگن ها از جمله کف، چرخ ها، موتورها، ژنراتورهای الکتریکی و سیستم های ترمز تعویض شدند. وسایل داخلی و امکانات رفاهی مسافران به همان خوبی بود که در یک کشتی تفریحی لوکس یافت می شد. این پروژه، کاری فوق العاده بود و تقریباً 181 میلیون دلار هزینه در بر داشت. هرگز هیچ شرکتی این مقدار سرمایه در بازسازی تجهیزات دست دوم سرمایه گذاری نکرده است.
این واگن ها به دلیل حذف ژنراتورهای جداگانه برای سیستم های گرمایش، سرمایش و روشنایی در هر واگن، بسیار سبک تر شدند، با این حال همچنان نسبت به واگن های امروزی 15 درصد سنگین تر بودند. واگن های امروزی با کمک سیستم های کامپیوتری، ضخامت قاب استیل را، بدون ایجاد خلل در یکپارچکی سازه، کاهش داده و همین امر باعث سبک تر شدن آنها می شود. (جالب است بدانید که آلبرت دین، مهندس هوافضا، با استفاده از معادلات ریاضی و قانون اسلاید، قطارهای باد را فقط به اندازه ی 15 درصد از وزن ایده آل طراحی کرده بود.)
قاب اصلی واگن ها از جنس ورق استیل 201 بود. این پروژه یکی از اولین کاربردهای آلیاژهای منگنز-بالا و نیکل-پایین بود که توسط شرکت فولاد Allegheny Ludlum به منظور صرفه جویی در مصرف نیکل معرفی گردید. بعدها مشخص شد این فولاد دارای خواصی معادل آلیاژ گرید 301 می باشد. تعمیرات جزئی قاب بندی با استفاده از ورق استیل 301 کم کربن و اصلاحات بدنه با ورق استیل 304 انجام گردید. قطارهای بازسازی شده برای اولین بار در سال 1992 مورد بهره برداری قرار گرفتند. اگر 181 واگن به هم متصل شوند، قطاری به طول 4.2 کیلومتر را تشکیل می دهند.
واگن های بازسازی شده، منتخبِ دریافت جایزه بین المللی برونل در سال 1994 توسط هیأت متخصصین متشکل از بنیاد عالی حمل و نقل ریلی، اداره راه آهن فدرال ایالات متحده، آمتراک و گروه معماران و طراحان اروپایی واتفورد شدند.
هوتر گفت با فرض نیاز به 2 یا 3 بار طراحی داخلی، این واگن ها تا 40 سال می توانند مورد استفاده قرار بگیرند، اما این فرآیند به طور رسمی فقط 20 سال به عمر واگن ها اضافه خواهد کرد. برنامه بازسازی وی.آی.ای به قدری موفق بود که بلافاصله پروژه دوم بازسازی آغاز شد. قطارها به خارج از گورستان ها منتقل و از حاشیه های بلا استفاده در سرتاسر آمریکای شمالی خارج شدند تا کوششی جهت نجات هرچه بیشتر واگن های استیل صورت بگیرد. بعد از آن بود که فهمیدند این واگن ها مانند گنجی پنهان بوده و هرکدام تقریباً یک میلیون دلار ارزش داشت.
جستجوگران که تنها توانسته بودند 40 واگن را پیدا کنند، تا حدودی نا امید شدند. یکی از این واگن ها با گلوله سوراخ شده بود و یک قطار سیرک نیز وجود داشت که متعلق به برادران رینگلینگ (Ringling) و سیرک بارنوم و بیلی (Barnum, Bailey) بود.